Dommelhof by night

Hanne legt zich neer bij het enthousiasme van Matthias (stiekem toegegeven, dat enthousiasme is moeilijk te weerstaan) en dus gaat het avontuur donderdagavond verder richting Neerpelt.
Bedenk dat het intussen 20u en heel donker is en we eigenlijk ook nog niet gegeten hebben. Maar goed, alles voor midgecaching natuurlijk en die hoofdpijn, die lijkt te beteren.
Onze gps brengt ons tot aan de Scoutsrally, een domein met een lange laan vol kastanjebomen, omgeven door sport- en speelterreinen. Het is aan het begin van die laan dat we staan. Twee bankjes met een vuilbak erbij en een paar meter hekwerk zijn zowat de enige niet-natuurlijke elementen die in de buurt staan van waar de gps weer piept.
Vol enthousiasme onderwerpen we de omgeving aan grondig onderzoek. Houd hierbij in jullie achterhoofd dat het écht wel donker is, dus dat dat zoeken gepaard gaat met schijnen met een petzl of zaklamp, wat de moeilijkheidsgraad van deze cache toch wat doet stijgen.
Dat enthousiasme daalt wel wat als we echt niets vinden (na een half uur zoeken en 3x opnieuw op alle bovengenoemde plaatsen kijken).
Dan die bomen toch nog maar eens van naderbij bekijken: veel holle bomen, maar voor de meesten moet je al een ladder bij de hand hebben ("zo ver zullen ze toch niet gegaan zijn zeker?!?"). Een vergane brief en heel wat spinnen later zijn we echter nog niet verder gekomen. Tot Hanne het dopje van opnieuw zo'n fotofilmrolletjesdoosje vindt, vastgeschroefd onder de knoest van een van de kastanjebomen. Inderdaad, enkel het dopje, doosje is verdwenen. Dan toch maar even naar Nele en Nick bellen, want zonder brief, kunnen wij niet verder.
Blijkt dat we de foute hulplijn kozen, dus belt Matthias Goele en Seppe ook maar eens.
Opluchting als blijkt dat dit niet onze cache is (maar waar is die dan wel?!?), dus we kunnen verder zoeken. De coördinaten blijken ook een probleem te zijn, want onze gps zegt een andere plaats dan de tablet van Goele en Seppe. Dus zit er niets anders op dan ons te laten leiden via de telefoon: Seppe en Matthias in gesprek, Hanne probeert te volgen (letterlijk en figuurlijk).
Blijkbaar moeten we in het bos aan de rand van het sportveld zijn. Zo'n 50m verder dan waar we eerst stonden (beetje grote perimeter om wat te zoeken natuurlijk). Dus al bellend (Matthias met Seppe) struinen we door het donkere bos op zoek naar een stronk.
Laat het u niet verbazen dat we véél stronken gezien hebben, maar nooit de juiste.
Intussen kreeg ook Hanne telefoon: Nick maakte de cirkel rond, zo waren alle "Midgets" (ja, over die schrijfwijze moeten we het eens hebben) via de gsm met elkaar verbonden. Goele had de gsm overgenomen van Seppe om Matthias te coördineren, waardoor Nele dan weer met Seppe aan de lijn hing. Dat dit sublieme telefonie en hilarische momenten opleverde, kunnen we wel zeggen!
Zo hebben we dan toch nog een hele tijd rondgelopen, tot het verlossende moment: "HOERA" (het weergalmt door alle gsm's) Matthias vond een geel-groen potje in een stronk waar we al zeker 5 keer voorbij gelopen waren.
Onze eerste letter is een feit, "B" is zijn naam en coördinaten kregen we er gratis en voor niets bij.
Rond 22u30 konden we dan vrolijk en blij weer naar onze auto wandelen, op naar huis en op naar bed (hoopt Hanne).
Matthias kon zijn nieuwsgierigheid toch niet bedwingen en zocht de nieuwe coördinaten alvast op. Waarheen ons volgende avontuur zal gaan, verklappen we nog niet. Dat het dicht bij huis is, laten we wel al weten, want Matthias' ogen blonken al om nog verder te doen!
Dit keer trok Hanne aan het langste eind en de weg naar huis werd ingezet, zij het niet zonder eerst te stoppen bij de Drive van Quick voor een Giant menu om toch die laatavondlijke honger te stillen.
Smakelijk!

En vanaf nu hebben we ook een nieuw motto:
EAT SLEEP CACHE REPEAT ;-)