En waar ligt dat juist?

Bonne, die sudoku was al een klein hersenbrekertje op een zondagnamiddag waarop je ogen bijna dichtvallen, maar de verkregen coördinaten bezorgden ons toch aardig hoofdpijn; oosterlengte 4u 60 minuten? Dat krijg je toch op geen enkele manier ingegeven? Gelukkig bied Goele het antwoord op maandagmiddag. Een nieuw coördinaat geeft al snel de richting aan: op haar het kasteel van Horst! De daarop volgende gebeurtenissen hebben iets weg van ons vorige avontuur; boterhammen smeren, drinken en wandelschoenen klaarleggen EN, AHA, deze keer wel laarzen meegenomen! Ondanks de mega aangekondigde stakingsdag geen hinder ondervonden en vlot aangekomen op de, al modderige, kasteelparking. Nog even vermelden dat we ondertussen een fantastisch plannetje ontvingen van Goele. Dat plannetje moest ons wat beter op weg helpen. Even voorbij het kasteel van Horst en na de visvijver merkten we al snel dat de coördinaten op de wandelgps ontoereikend waren en we dus aangewezen waren op Goeles fantastische plannetje (waarvan uiteraard een kopietje bij de foto's). Op de T-splitsing naar rechts, ok, maar dan? De 3 rechthoekjes op het plannetje leken een mysterie, en het bos in de onmiddellijke omgeving bood niet direct soelaas. Met een lieve glimlach naar de hulplijn bellen (ja ik weet het, ze ziet het niet door de telefoon) en ondertussen Hanne laten zoeken: een efficiënte combinatie. De rechthoeken bleken half onder de bladeren verstopte brugjes! Bedankt hulplijn! Vanaf hier kunnen we verder. Wat volgt was een halfuur durende zoektocht door een kleddernat bos waarbij minstens 100 bomen met de wortels bloot zijn komen te liggen in de hoop de felbegeerde prijs te vinden. Maar helaas, het bos gaf zijn geheimen niet prijs... De hulplijn leerde ons uiteindelijk dat we het niet te ver moesten gaan zoeken en een goede 10 minuten later was de buit binnen: een nieuw coördinaat, een enveloppe en een letter: de W! Terug naar de auto en ondertussen uitgenodigd worden voor een tas warme chocolademelk bij onze hulplijn. Soms kan het leven toch mooi zijn...