Noem je dat een park?

Om even terug te komen op 'hoe verder de Ardennen in hoe minder volk je ziet'. Met terug naar Vlaanderen te rijden is dat dus net omgekeerd: een halve file, waarbij de meeste auto's voorzien zijn van fietsendragers met veel te dure mountainbikes (je kan je dan afvragen waarom ze niet naar de Ardennen fietsen maar in de Ardennen willen gaan fietsen). Regen maakt het rijden er niet aangenaam op maar het gezelschap is voortreffelijk (en nee ik zeg dat niet omdat ik anders slaag krijg van mijn fantastische vrouw). We vliegen onder Luik door, de berg op in Boirs (waar we nogmaals het eindelijk herstelde viaduct bewonderen) en zetten koers richting afrit Diepenbeek. Gelukkig weet de GPS het altijd beter en maakt hij alweer een prachtige omweg rond de sportterreinen in Diepenbeek in plaats van ons gewoon de weg naar de parking te wijzen... Wandelschoenen aan in Diepenbeek? Dat is niet nodig, gewoon de zaterdagse schoenen aanhouden en ju! Wandelend door de grote dreef komen ook de eerste herinneringen bovendrijven: verjaardagsfeestje van Nele, vikingkubb, koeltas vol drinken, Nele die pakjes uitpakt, Nele die misselijk aan de kant zit en het overgeven nog net kan vermijden enz enz. We stappen over het grasveld (lees: het park) waar we indertijd de vikingkubb op speelden en merken dan voor eerst dat er wel wandelschoenen nodig zijn in Diepenbeek. Of laten we minstens stellen dat laarzen aangeraden zijn. Wat een zompig park! (we negeren het feit dat het pas geregend heeft en het park langs een vijver ligt)! Aan de waterrand zijn we dan beginnen zoeken: met één zaklamp en het licht van de wandelgps (ja sorry we waren niet voorzien op het donker). Enkele malen bijna in de vijver gelegen, ieder blaadje ondersteboven gedraaid maar uiteindelijk niets gevonden. Dik met tegenzin (gekrenkte trots) de hulplijn in Genk gebeld en enkele tips weten los te peuteren. Vervolgens verder gezocht en uiteindelijk gevonden: een pikzwart filmroldoosje onder een zee van bladeren (en nee het lag niet in de vijver). Met natte voeten, een zegevierende sms naar de hulplijn en een filmrolletje uiteindelijk terug gewandeld naar de auto.
En ook maar even naar Bolderberg gestuurd dat we iets later zijn om de kast te komen ophalen...