Doe eens zot... Zo begon een prachtige zaterdag. Voormiddag een hele berg werk in de verbouwingen fase 1 verzet (want ja, het einde komt nu wel degelijk in zicht; deadline 24 december 2014). En namiddag? Tja, we wilden ontspannen en 's avonds nog een kast ophalen in Bolderberg om de logeerkamer mee op te vullen. Hmmm, nog enkele uurtjes tijd over... Wat doen we dan?

JUIST! Naar Durbuy! Werken afronden, propere kleren aandoen, wandelschoenen klaarzetten, winterjassen, mutsen, handschoenen, middageten maken (bokes smeren, cake afsnijden, drank zoeken) en perfect op tijd (ironisch; lees; het was 14.00) op naar Durbuy. Tegen een rotvaart (gemiddeld zo'n 350 min 230km) over de autostrade. Lang leven de GPS, diep de Belgische bergen in. Wel opvallend, hoe verder achter Luik hoe minder volk op de baan (maar daar komen we sevens op terug). Opeens; boerenbaan, offroad op een aftandse net te smalle 2vaksbaan verder niemandsland in. Mysterieus als België is een grappige afwisseling van boerderijen, ingevallen boerderijen, vakantiehuizen (van rijke Hollanders) en (middel)grote kastelen. En warempel, er zijn ook wegenwerken in Durbuy (of in het verstedelijkt gebied (voor zover dat kan in de Ardennen) van Durbuy).
Wat betekend dat concreet: 4 km omrijden, 180° draaien en nog het gevoel hebben niet dichterbij te komen.
Maar dan: hoogspanningslijnen (het teken dat we dichterbij komen), weides met koeien, bossen, geen parkeermogelijk (zucht). En dan: www.dennenheuvel.be, een etablissement in the middle of nowhere, maar met een parking! Snel de wandelschoenen aan, een kippenboutje van gisteren eten en een gigantisch stuk cake in de hand. De andere hand beveiligde onze handige GPS. shortcut offroad bleek opeens één van de stijlste hellingen te zijn die we ooit gezien hadden in België: multitasken met een verstopte neus, een mond vol cake, een oog op de GPS en een oog op de weg (waar zelfs Seppe met zijn camion niet opgeraakt). 15 minuten later boven aangekomen: met een prachtig uitzicht op de omgeving en een bordje dat alle bomen gekapt zijn voor natuurbeheer (klinkt een beetje ironisch, niet?).
Doorgewandeld tot aan de hoogspanningslijnen, aanwijzingen gelezen, offroad gesprongen en onder de rotsen gedoken. En wat lag daar: juist: een geel-groene koker: HOERA!
Terug naar de weide met het uitzicht en eindelijk een boke gegeten, want het was ondertussen 16.00. De lucht betrok, de regen begon en van die schapen die het landschap moesten beheren was geen spoor. Dan maar met ons tweeën naar de auto.
In de auto kijken we elkaar aan (diep in de ogen, kort moment) en het is beslist: we doen er vandaag nog eentje. Doe eens zot!

PS: we zijn wel degelijk 29 minuten in Durbuy geweest!